ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ: 13-10-2011
Ένα βράδυ στη Ρώμη όπου η άνοιξη δίνει τη σκυτάλη στο καλοκαίρι, δύο γυναίκες, άγνωστες μέχρι πριν λίγες ώρες, οδηγούνται στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Για τις επόμενες ώρες θα αφεθούν στο ερωτικό τους πάθος κάνοντας έρωτα ξανά και ξανά. Ενδιάμεσα, θα προσπαθήσουν δειλά-δειλά να γνωριστούν. Μέχρι το ερχόμενο πρωί, τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο...
Η Ισπανίδα Alba (Elena Anaya) και η Ρωσίδα Natasha (Natasha Yarovenko), δύο πανέμορφες και αναντίρρητα σέξι παρουσίες, επιδίδονται - πέραν από τη γνωριμία της σάρκας - σε ένα ανελέητο κρυφτούλι χαρακτήρων.
Ο Medem τις βάζει να στήνουν και να ακυρώνουν επανειλημμένα ένα μυστήριο γύρω από την ταυτότητά τους: ποιες πραγματικά είναι, ποιο είναι το όνομά τους, ποια η ζωή τους πριν τις φέρει ο δρόμος τους σε ετούτο το δωμάτιο. Εντωμεταξύ, η δραματουργία μέσα σε αυτό το ήδη ανάλαφρο ερωτικό δράμα δωματίου έχει γίνει λάστιχο ανάμεσα στα ψεματάκια των δύο ηρωίδων, πολύ πριν ο ολοένα και πιο φουντωμένος πόθος τους βρεθεί να συνδέεται από πρόχειρα έως γραφικά με αναγεννησιακές ως επί το πλείστον παραστάσεις που κοσμούν το δωμάτιο και απεικονίζουν από την Αρχαία Αγορά των Αθηνών και την Ασπασία, μέχρι καρδινάλιους και - φυσικά - το φτερωτό Έρωτα με το τόξο του.
Τα κάδρα του «Room In Rome» αποδεικνύονται αρκετά πιο ενδιαφέροντα από τις διάφορες συνδέσεις με την τέχνη και την Ιστορία. Οι φωτισμοί αλλά και γενικότερα οι συνθέσεις του διευθυντή φωτογραφίας, Alex Catalan, αποδίδουν περιγραφικά την καυτή ατμόσφαιρα του δωματίου, όμως ακόμα και αυτό το ερεθιστικό στοιχείο της ταινίας εξατμίζεται γρήγορα χωρίς ουσιαστικό σενάριο. Επίσης, δύσκολα κάποιος θα μπορέσει να δώσει πειστική απάντηση στο γιατί επιλέγεται τελικώς η Ρώμη ως τόπος συνάντησης αυτών των δύο γυναικών και πώς ο Medem αξιοποιεί τελικά αυτή την επιλογή, πέραν από έναν νεφελώδη συνειρμό ανάμεσα στα διάφορα ιστορικά, καλλιτεχνικά και ερωτικά αρχέτυπα που εμφανίζονται στο φιλμ. Κι αν το ομολογουμένως πιασάρικο τραγουδάκι "loving strangers" της Lourdes Hernandez Gonzalez που παίζει ασταμάτητα όπως οδεύουμε προς το φινάλε, καρφώνεται στο μυαλό και μετά το πέρας της προβολής, το ίδιο το «Room In Rome» αδυνατεί να καταφέρει κάτι ανάλογο.
Κατά συνέπεια, η νέα ταινία του Medem εξελίσσεται σε μία επιφανειακή καλλιγραφία πάνω στον πόθο, με το φακό να μην ξεφεύγει ποτέ από την ηδονοβλεπτική λογική του δημιουργού. Όμως, η αποτυχία του αυτή μας κάνει να αναρωτιόμαστε δύο πράγματα: αφενός, πόσο διαφορετικό θα ήταν το «Room In Rome» αν είχε γυριστεί από γυναίκα και αφετέρου, πώς ακριβώς βοήθησε η Katherine Fugate ως σύμβουλος διαλόγων στο σενάριο. (cinemanews.gr)
Ο Medem τις βάζει να στήνουν και να ακυρώνουν επανειλημμένα ένα μυστήριο γύρω από την ταυτότητά τους: ποιες πραγματικά είναι, ποιο είναι το όνομά τους, ποια η ζωή τους πριν τις φέρει ο δρόμος τους σε ετούτο το δωμάτιο. Εντωμεταξύ, η δραματουργία μέσα σε αυτό το ήδη ανάλαφρο ερωτικό δράμα δωματίου έχει γίνει λάστιχο ανάμεσα στα ψεματάκια των δύο ηρωίδων, πολύ πριν ο ολοένα και πιο φουντωμένος πόθος τους βρεθεί να συνδέεται από πρόχειρα έως γραφικά με αναγεννησιακές ως επί το πλείστον παραστάσεις που κοσμούν το δωμάτιο και απεικονίζουν από την Αρχαία Αγορά των Αθηνών και την Ασπασία, μέχρι καρδινάλιους και - φυσικά - το φτερωτό Έρωτα με το τόξο του.
Τα κάδρα του «Room In Rome» αποδεικνύονται αρκετά πιο ενδιαφέροντα από τις διάφορες συνδέσεις με την τέχνη και την Ιστορία. Οι φωτισμοί αλλά και γενικότερα οι συνθέσεις του διευθυντή φωτογραφίας, Alex Catalan, αποδίδουν περιγραφικά την καυτή ατμόσφαιρα του δωματίου, όμως ακόμα και αυτό το ερεθιστικό στοιχείο της ταινίας εξατμίζεται γρήγορα χωρίς ουσιαστικό σενάριο. Επίσης, δύσκολα κάποιος θα μπορέσει να δώσει πειστική απάντηση στο γιατί επιλέγεται τελικώς η Ρώμη ως τόπος συνάντησης αυτών των δύο γυναικών και πώς ο Medem αξιοποιεί τελικά αυτή την επιλογή, πέραν από έναν νεφελώδη συνειρμό ανάμεσα στα διάφορα ιστορικά, καλλιτεχνικά και ερωτικά αρχέτυπα που εμφανίζονται στο φιλμ. Κι αν το ομολογουμένως πιασάρικο τραγουδάκι "loving strangers" της Lourdes Hernandez Gonzalez που παίζει ασταμάτητα όπως οδεύουμε προς το φινάλε, καρφώνεται στο μυαλό και μετά το πέρας της προβολής, το ίδιο το «Room In Rome» αδυνατεί να καταφέρει κάτι ανάλογο.
Κατά συνέπεια, η νέα ταινία του Medem εξελίσσεται σε μία επιφανειακή καλλιγραφία πάνω στον πόθο, με το φακό να μην ξεφεύγει ποτέ από την ηδονοβλεπτική λογική του δημιουργού. Όμως, η αποτυχία του αυτή μας κάνει να αναρωτιόμαστε δύο πράγματα: αφενός, πόσο διαφορετικό θα ήταν το «Room In Rome» αν είχε γυριστεί από γυναίκα και αφετέρου, πώς ακριβώς βοήθησε η Katherine Fugate ως σύμβουλος διαλόγων στο σενάριο. (cinemanews.gr)